De grondopleiding hebben we gevolgd in de Generaal Majoor Kootkazerne te Garderen. Opleidingsinstructeurs waren Ernst Bode en Wim Hofman. Ik ben de cursus gestart met mijn zwager Louis Broersma en o.a. Jan Testroote. Onze paraclub 'Flevo' was een stichting die op vliegveld Lelystad de mogelijkheid gaf om te springen. Groots opgezet met 2 6-persoons kisten en 20 parachute's. Veel te gek voor zo'n clubje dus 1 kist werd toen al snel gecanceld en zo bleven we met de PH-MVT vliegen. Een oude schaftkeet met een bankstel van het grof vuil was ons clubhuis en Henk Kok uit Eefde zwaaide hier als parainstructeur de scepter.

De staticline is met een breekkoortje aan de chute verbonden, sterk genoeg om de chute te openen maar het koordje breekt als de chute open is.

De F-27 heeft toch wel een grote rol gespeeld in het parachutespringen. Zo kwamen we op een zondagochtend op vliegveld Lelystad aan en lagen er 35 chute's klaar met een te lange staticline. Gisteren zou er uit een F-27 gesprongen worden en dit was door het slechte weer gecanceld, of we die even open konden springen, handmatig de staticline vervangen was zonde. Ik heb die dag 5 sprongen gemaakt, wat normaal nooit lukt als je na je sprong eerst weer je chute moest vouwen.

links op de foto Rob Bouguenon

Bij de Para olympics op Papendal wilden ze met 120 chute's tegelijk in de lucht hangen, dat betekende 3 Fokker Friendships achter elkaar. Per kist openden de parachutisten op verschillende hoogte met het oog op de veiligheid. 3 oefensprongen en tijdens de opening mocht ik een van de 40 vlaggen meenemen. Elk land werd vertegenwoordigd door een eigen vlag.

Rob Bouguenon was beroeps militair in het leger en had zijn connecties bij de F-27 afdeling van het Nederlandse leger. Zodoende hadden wij altijd voorrang op vele ander para's.

De kist met verwijderde deur voor para's.

Bij Nijmegen maakte ik mijn hoogste vrije val ooit uit een F-27. De laatste run was bedacht voor het Nederlandse neusje van de zalm waar ik niet bij hoorde. Wij gingen als voorlaatste run uit de kist en sprongen op 5,5 km hoogte uit de kist. Een vrije val van ruim 2 minuten voor je je parachute mocht openen. Ongelooflijk lang, ik denk dat ik wel 30 keer op mijn hoogtemeter gekeken heb. Wij vielen net langs een dik pak bewolking waardoor je echt kon zien hoe hard je viel (zo'n 200 km per uur). De laatste run (het neusje) moest naar een geringere hoogte omdat de bewolking hen parten speelden.

Boven Leeuwarden werd het Nederlands record CRW (canopy relative work) gehouden en ik sprong mee om foto's te maken. Weer een geweldige ervaring. Bij CRW vliegt de onderste parachutist normaal terwijl iedereen daarboven zijn voeten in de lijnen van de onderliggende matras haakte, zo'n constructie werd ook altijd van onderaf opgebouwd en moest uiteraard snel gebeuren. Ik was een van de eerste vrije val fotografen en had tijdens de meeste sprongen een camera op mijn helm. Een zelf gemaakte constructie op mijn helm waar de spiegelreflex camera in paste.

Ik sprong destijds met een Pentax camera en na een gesprek met de importeur in Rotterdam heeft Pentax toen een compleet nieuwe uitrusting gesponsord. Best spannend trouwens want het was een mondelinge afspraak en als die afspraak na de levering niet werd na gekomen, dan was ik 6.500 gulden armer. Ik had toen trouwens als enige een ontspanknop tussen mijn tanden en kon door een bijtbeweging foto's maken. Anderen werkten met kabels wat een enorme rompslomp was. Ik zette mijn helm met camera op en de schakelaar hing al voor mijn mond, dan was het nog een kwestie van vlak voor het uitstappen de schakelaar tussen je tanden nemen.

Bij de exit, een foto van Gijs Sweep en Piet de Koning.

Papa Hotel Mike Victor Tango hoorden we regelmatig via de radio. Dat was als we in directe verbinding stonden met Schiphol. Lelystad was met grote regelmaat de aanvliegroute voor Schiphol. We mochten dan naar grote hoogte als we visueel contact hadden met het naderende vliegverkeer hadden. Samen met Gijs Sweep stond ik op de begraafplaats in Dronten. Appie de Rijk had tijdens een sprong een hartstilstand gekregen en is dus tijdens de vrije val aan een hartstilstand overleden, zijn automatische opener zorgde er voor dat hij nog aan een geopende reserve naar beneden kwam. Appie was een lieve zorgzame man met een enorme passie voor het parachutspringen. Appie vertelde met regelmaat dat hij dood wilde gaan tijdens het springen en dat als hij begraven werd de kist (PH-MVT) over zijn graf moest vliegen. Zijn eerste wens was uit gekomen en toen ik samen met Gijs bij zijn graf stond stootten we elkaar aan 'de MVT'. Onze kist was uit duizenden kisten herkenbaar en we hoorden hem aan komen. Van grote hoogte viel de MVT naar beneden om over Appie's graf met brullende motoren weer omhoog te scheren. Een kippenvel moment!

Sentinal was de merknaam voor onze automatische openers en elke club reserve was er mee uitgerust. Dat een automatische opener voor een prive uitrusting niet zo automatisch was bleek later. Peter Dick, een gastinstructeur van paraclub Teuge sprong op een zaterdag op Flevo. Samen met een gevorderde leerling zou hij een relatiefsprong maken. 2 Beginners maakten een staticlinesrong, ik stapte op 4 duizend voet uit en de relatievers gingen door naar een grotere hoogte voor hun relatief sprong. Toen wij op de grond naar de relatievers lagen te kijken en zagen dat 2 keer hun oefening mislukte voordat ze tegenover elkaar lagen. We hoorden op het laatst hun kleren wapperen en wisten dat ze veel te laag waren om nog op tijd te openen. De eerste springer zag de geringe hoogte en opende direct zijn chute, Peter Dick verwijderde zichzelf tijdens de vrije val om te voorkomen dat de chute's in elkaar kwamen en opende zijn chute 'te laat'. Zijn ronde bol had een peervorm toen hij de grond raakte en dus nog totaal geen draagkracht. Het trieste is dat hij van zijn schoonouders een automatische opener had gekregen maar hij nog geen tijd had gehad om deze op zijn reserve te monteren.

Jan Testroote had samen met Louis en mij de grondopleiding gedaan en was een gevorderde springer. Samen met zijn vrouw ging hij met de camper naar elk springevenement. Toen hij op een dag een sprong op Teuge maakte waren ze tegelijkertijd bezig met zweefvliegen. Tijdens zijn afdaling aan zijn geopende parachute werd de kabel van het zweefvliegtuig los gekoppeld en viel deze lijn over de chute van Jan Testroote heen, zijn chute klapte in elkaar en had onvoldoende draagkracht om veilig te landen. Domme pech betekende het einde voor Jan.

Terug kijkend naar een periode van 10 jaar parachutespringen zijn er best veel ongelukken gebeurd.

Rob Bouguenon sprong regelmatig bij andere clubs. Voorzitter bij P.C.Flevo maar het springen was zijn lust en zijn leven en als er ergens gesprongen werd was Rob er bij. Zo moest er een demo gesprongen worden vanaf het eiland Texel waar Rob toevallig was. Ze kwamen een man te kort, Rob wilde wel mee springen maar had geen materiaal bij zich. Geen probleem voor de club, hij kon wel een setje lenen en zo ging Rob mee met zijn geleende setje. Niet elke set is gelijk en je moet eigenlijk zorgvuldig kijken hoe alles werkt. Daar kwam Rob tijdens zijn vrije val achter en het werd hem noodlottig.

De meest linkse springer in het blauw ben ik en de man in het geel is Ad Oerlemans.

Ad was boer en woonde samen met zijn Adje aan de garnaalweg in Dronten. Adje werkte bij de Rabo in Dronten en deze sponsorde jaarlijks een barbecue op hun boerderij voor het bankpersoneel. Ter opluistering van het geheel werd er jaarlijks een kist vol para's bij de boerderij gedropt en was er voor ons uiteraard een hapje en een drankje, een waar festijn dat we jaren in ere hebben gehouden.

Ad ging zich toe leggen op precisiespringen. Hij moest veel ervaringen opdoen bij het landen maar moest daar uiteraard eerst voor onder zijn chute hangen. Toen was het idee geboren, ik had in België nog een afwikkellier met een staalkabel die we niet meer gebruikten. Op de trekhaak van zijn auto gemonteerd een platform achter de auto waar hij vanaf kon starten en zo werd Ad een 10-tal meters de lucht in getrokken. Loskoppelen en daarna zijn precisie landing oefenen. Zijn broer reed in de auto en bediende de lier. Zo werd Ad dat jaar 1e in zijn catagorie tijdens een wedstrijd precisielanden van de Benelux.

De demo bij Ad en Adje was altijd op vrijwilligers basis maar zo werd er ook regelmatig een demo bij een evenement gesprongen. Bij VVOG toen ze tegen Ajax zouden voetballen op het VVOG-veld in Harderwijk. Bij het zwembad in Ermelo of op Koninginnendag, op het voetbalveld in Lunteren tussen allemaal hoge bomen en in het openlucht theater in Ede, dat helemaal in een kuil lag, er was altijd wel wat te doen. Zo moesten we een keer een demo springen in Heino. Je vliegt dan langs de hoofdwegen en weet zo je weg te vinden vaak op advies van de jumpmaster die voor de open deur mee keek. Op een bepaald moment waren we de weg kwijt, terug vliegen naar Zwolle was geen optie, dus dan maar zo laag vliegen dat we de ANWB-borden konden lezen. Toen kon dat nog, tegenwoordig zou je door iedereen aangeklaagd worden bij zo'n stunt.

Barbara was een jaar of 11 toen ze aangaf dat ze wel een tandemsprong wilde maken, samen met een instructeur dus. Plannen gemaakt tot er wereldwijd een verbod kwam op tandemsprongen. Regelmatig scheurde er bij de opening een parachute aan flarden, vandaar het tijdelijke verbod. Later is er een nieuw systeem ontwikkeld waarbij een klein parachutje direct na de afsprong werd geactiveerd, dit kleine parachutje remde het geheel al wat af en zorgde gelijk voor een stuk stabiliteit tijdens de vrije val. We hebben toen de tandemsprong voor Barbara maar even gecanceld. Om de teleurstelling wat te beperken mocht ze een keer mee als passagier als ik ging springen. Complete uitleg wat te doen bij een noodsituatie, een parachute op haar rug en daar gingen we. Ik zou als laatste springen en de spanning was om te snijden. Net voor ik uitstapte kreeg ik nog een kus en weg was ik. Willem Keur (de piloot) vroeg of Barbara nog naar me wilde zwaaien en toen Barbara met verwonderde ogen keek, zo van kan dat dan, zette Willem de kist op zijn kop. Met de neus naar beneden kwamen ze naar beneden om te zwaaien. Een geweldige ervaring voor ons allebei die het annuleren van de tandemsprong ruimschoots goed maakte.

Het parachutespringen was trouwens een populair onderwerp voor een spreekbeurt op school, mijn parachute mee naar school en de kids hebben daar beide dankbaar gebruik van gemaakt en door de interesse van de klas was een hoog cijfer het directe gevolg.